توقع داشتن از آدم ها ما را نیازمند می کند. وقتی ما توقع داشته باشیم، تمام تفکرات و احساساتمان بزرگتر از واقعیت می شوند؛ یا بسیار خشمگین یا بسیار پر مهر یا بسیار منتظر و چشم به راه و قطعا در هر رابطه ای که رفتارها و واکنش ها آمیخته به کلمه “خیلی” شود، رابطه از تعادل خارج شده و در نوسان قرار می گیرد. بعد از مدتی اگر آدم ها را تحت فشار قرار ندهیم، آرام آرام خودشان می شوند و رفتارهایشان به ما نشان می دهد که ما کجای رابطه هستیم و آن ها کجای رابطه با ما. ما توقع داریم همه به نوعی با ما رفتار کنند که گویی ما را دوست دارند. ما با این تصور اشتباه بزرگ شده ایم که حتما باید دیگران را دوست بداریم و مطمئن شویم که دیگران هم ما را دوست دارند.
تظاهر به عشق و دوست داشتن و محبت های بی مورد (محبت بی جا و تظاهر به دوست داشتن با احترام فرق دارد) می تواند رابطه هایمان را در معرض خشم و طرد کردن های اغراق آمیز قرار دهد. اگر بدانیم که همه ما از درون شبیه به هم هستیم کمتر خودمان را در اجبار قرار می دهیم که با همه “بسیار مهربان و دوست داشتنی” برخورد کنیم. این که نسبت به نوع بشر احساس عمیقی از عشق و پیوستگی داشته باشیم بسیار مطلوب است؛ اما منظور من رفتارهای افراطی است در رابطه هایی که در آن ها به اندازه رفتارهایمان نسبت به طرف مقابلمان احساس خوشایند نداریم.
قرار نیست ما به همه آدم ها محبت کنیم و سعی کنیم در ذهن آن ها آدم‌های مهربان و دوست داشتنی باشیم. قرار است ما با همه آدم ها با احترام برخورد کنیم و قطعا آگاهی از احساساتِ واقعی مان نسبت به طرف، رابطه مان را با او تنظیم می کند؛ یعنی به جای در اجبار قرار دادنِ خودمان برای محبت کردن اغراق آمیز، کمی فاصله مان را زیاد کنیم و با احترام از دور با او معاشرت کنیم.
تظاهر را که کنار بگذاریم توقعمان کمتر می شود. ما از آدم ها انتظار داریم، چون فکر می کنیم برای آن ها محبت ها و فداکاری های زیادی کرده‌ایم در صورتی که در افکار و احساساتمان آن ها را لایق این همه تلاش نمی‌دیدیم. مشکل اینجاست که ما با تفکرِ همیشه مهربان بودن و همیشه سرویس دادن بزرگ شده ایم. ما به اشتباه فکر می کنیم دوست داشتن و محبت کردن یعنی سرویس دادن، فداکاری و مدام تحسین کردن. اگر احساس خاصی ندارید، رفتارهای اغراق آمیزتان را کم کنید و فاصله تان را (با احترام) بیشتر کنید و توقع نداشته باشید! ببینید که چقدر راحت ما هم می توانیم شخصی را دوست نداشته باشیم و این حق را هم به دیگران بدهیم که ما را دوست نداشته باشند! نیازمند برخورد نکنید و دیگران را هم نیازمند خودتان نکنید.